مبارزۀ پناهندگان جوان با بیماری کووید-19
پناهندگان و جوامع میزبان آنها جزو بیشترین گروه آسیب پذیر در برابر بیماری فراگیر کووید-19 هستند. گروهی از پناهندگان جوان از کشورهای مختلف تصمیم گرفتند بر این حس ناامیدی غلبه کنند. آنها کارزاری را آغاز کردند تا پناهندگان جوانی که فعالانه با همه گیری بیماری کووید-19 مقابله می کنند در کانون توجه باشند. بسیاری از این قهرمانان محلی، در حال حاضر از دانشجویان و فارغ التحصیلان a>برنامه بورسیه تحصیلات عالی کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان (UNHCR) به نام طرح (ابتکاری) دانشگاهی پناهجویان آلبرت انیشتین آلمان یا دافی (DAFI). هستند. ما در کنیا، بیشتر به این موضوع پرداختیم.
آدیو که جوانی از کشور سودان جنوبی است خودش را جزو افراد خوش شانس به حساب می آورد. این موضوع مخصوصا زمانی حیرت انگیز است که او مجبور می شود از وطنش به دلیل جنگ داخلی موجود فرار کند و تجربیات وحشتناک تبعیض و بدنامی را که میلیون ها پناهنده با آن روبرو می شوند تحمل کند. دو سال قبل، زمانی که آدیو مجبور به فرار شد، در اردوگاه پناهندگان در کنیا، کشور همسایۀ سودان جنوبی ماندگار شد. او می گوید سرانجام آنچه که باعث خوش شانسی اش شد، در واقع آشنایی او با بورسیه دافی بود [https://rumoursaboutgermany.info/facts/dafi-programme/]. برنامه بورسیه تحصیلی آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد با حمایت مالی ای که در اصل از طریق اداره امور خارجه فدرال آلمان صورت می گیرد، فرصتی را در پیش روی دانشجویان جوان با پیشینۀ پناهندگی قرار می دهد تا در دانشگاه ها و دانشکده های کشور پناهندگی به تحصیل بپردازند. آدیو در برنامه دافی پذیرفته شد و توانست به رویایش تحقق بخشد. او در رشته بازرگانی در دانشگاه فنی کشاورزی جومو کنیاتا در اطراف شهر نایروبی تحصیل می کند و در سال 2022 فارغ التحصیل می شود. قبل از شیوع بیماری همه گیر کووید-19، او آموزش مهارت های کارآفرینی به زنان را پیشنهاد داد و در دوره های مربی گری دختران جوان در حوزۀ آموزشی شرکت کرد.
ماسک های صورت، صابون و ونتیلاتورهای خودساخته
آدیو در برابر آسیب شدیدی که جامعه محلی او در بحران سلامت جهانی دید به سرعت واکنش نشان داد.
در مورد انگیزه اش توضیح می دهد که احساس وظیفه می کرد تا سهمش را ادا کند. این دانشجوی بورسیه دافی در عرض چند روز، بیشتر از 3000 ماسک صورت تولید کرد که در اردوگاه پناهندگان او پخش شد.
داوطلب جوان می گوید «اگر می توانید کمکی کنید، باید به سرعت دست به کار شوید، چون هیچ وقت زمان مناسبش فرا نمی رسد.» سپس آدیو خودش یاد گرفت که چطور باید بدون تجهیزات فنی صابون تولید کند و شروع به تولید انبوه این محصول ضروری بهداشتی کرد که در اردوگاه های پناهندگان کمیاب بود. آدیو همچنین می گوید «اگر فردی با قلبی پاک می توانست به ما ماشین آلات ابتدایی برای تولید بیشتر صابون بدهد، نه تنها به من بلکه به کل جامعه کمک می کرد.» آدیو فقط به این راضی نشد و سایر دانشجویان پناهنده از سودان جنوبی را تشویق کرد تا ونتیلاتورهایی (دستگاه های تنفس مصنوعی) برای بیماران مبتلا به کووید-19 بسازند.
آنها با وسایل بسیار ابتدایی و در دسترس نمونه های اولیه ای از ونتیلاتور ساختند که نقش بسیار حیاتی دارد و قابل ارسال به ادوگاه های پناهندگان و همچنین به وطنش، سودان جنوبی، است.
توجه به قهرمانان محلی در مقابله با بحران سلامت
اعضای شورای مشورتی جوانان جهان (GYAC) از کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان (UNHCR) و نیز شبکۀ ثالث دانشجویان پناهنده (با مدیریت دانشجویی) (TRSN) شروع به جمع آوری داستان های ترغیب کننده مانند داستان آدیو کرده اند. ویدیوها، تصاویر و نقل قول ها که در آنجا از طریق رسانه های اجتماعی به اشتراک گذاشته شده اند، نه تنها موجب گسترش آگاهی از کمک های مفید جوانان پناهنده می شود، بلکه افراد دیگر را هم ترغیب می کند تا در راستای توصیه های بهداشتی و مسیری ایمن عمل کنند. ویدیوهای کوتاه آنلاین، پناهندگان جوان را نشان می دهد که به کارکنان کادر درمان کمک می کنند، داوطلبانه بقیه را آگاه می کنند و به آنها آموزش می دهند، یا به افراد آسیب پذیر و افرادی که در خطر هستند کمک می کنند. آنها بینندگان را تشویق می کنند که ویدیوها را به اشتراک بگذارند، یا ویدیوی خودشان را بسازند.
https://www.unhcr.org/stories.html
آدرس های زیر را دنبال کنید: @UNHCR_GYAC @StudentRefugee
https://sites.google.com/view/trsn/home
فارغ التحصیل بورسیه دافی و پرستار عراقی، مهیمن، برای کمک به ایرانیان و پناهندگان دیگر در بحران جاری کووید-19 به طور خستگی ناپذیر کار می کند.
« می خواستم تغییری ایجاد کنم…»
مهیمن الختاوی پناهندۀ عراقی 24 ساله است که به عنوان پرستار در بخش بیماران بستریِ بیمارستان طالقانی در شهر آبادان کار می کند. این شهر در استان خوزستان که جنوب غربی ترین استان جمهوری اسلامی ایران است قرار دارد. مهیمن جزو تیمی از پرستاران فداکار است که نوبتی به طور خستگی ناپذیر به وضعیت حدود 50 بیمار جدید که تا زمان جواب آزمایش در بخش قرنطینۀ بیمارستان هر هفته پذیرش شده و منتظر می مانند رسیدگی می کند. او مدام تنفس و سایر نشانه های بیمارانش را بررسی و تمام سعیش را می کند تا داروهایی که بیماران برای کنترل دردشان نیاز دارند تامین کند. مهیمن بعد از اینکه پدرش حدود 40 سال پیش به دلیل عدم امنیت از شهر عماره در جنوب شرقی استان میسان در عراق گریخت، در شهر اهواز در ایران متولد شد. او بعد از پایان دبیرستان توانست از طریق طرح بورس تحصیلی دافی از کمیسیاریا که حامی مالی اصلی آن دولت آلمان است در رشتۀ پرستاری در دانشگاه تحصیل کند. او می گوید «افرادی را به یاد می آورم که می گفتند چون من پناهنده ام نباید آرزوی رفتن به دانشگاه را داشته باشم و به جایش بر یادگیری کاری آسانتر تمرکز کنم.» «اما من می خواستم تغییری در زندگی مردم ایجاد کنم.»
https://www.unhcr.org/ph/18521-covid19-refugeenurse.html
فارغ التحصیل بورسیه دافی و پرستار رواندان، باهاتی، در بیمارستانی در شهر نایروبی در مدت کاراموزی پزشکی خود به منظور حمایت از مقابلۀ افراد کنیایی با بیماری کووید-19 شب ها به صورت کشیک کار می کند.
« رشتۀ پرستاری را انتخاب کردم، چون می خواستم در زمان نیاز آماده و مفید باشم.»
باهاتی ارنستین هاته‌گه کیمانا 25 ساله است و با کمک بورس تحصیلی دافی که در سال 2014 برنده شد در رشتۀ پرستاری تحصیل می کند. او در کشور رواندا متولد شد و با خانواده اش در سال 1996 به کنیا فرار کرد، و در آنجا تحصیلات ابتدایی و متوسطۀ خود را به پایان رساند. وقتی باهاتی درس نمی خواند، همراه با سازمان بین المللی پزشکان برای جلوگیری از جنگ هسته ای و طرح ابتکاری فراتر از علوم کار داوطلبانه انجام می دهد.
باهاتی در سال 2019 فارغ التحصیل شد و از سال 2020 از طریق کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان UNHCR کنیا در طرح ملی داوطلبان سازمان ملل متحد استخدام شد. او در بسیج جوانان و در مدت کارآموزی پزشکی خود به عنوان پرستار در بیمارستان نایروبی کار می کند. باهاتی عضو فعال شبکۀ ثالث دانشجویان پناهنده است و به طور فعالانه به کارزار ارتباطی بیماری کووید-19 با مدیریت جوانان کمک می کند.
https://www.unhcr.org/ph/18491-apr2020-enews-covid19refugees.html/bahati
دکتر جوناس فارغ التحصیل بورسیه دافی و اهل کنگو است. او در بیمارستانی در کشور رواندا به بیمارانی که از علائم بیماری کووید-19 رنج می برند کمک می کند.
«من از خانوادۀ پرجمعیت و بدون تحصیلاتی آمده ام. مشاهدۀ اینکه تحصیلات می تواند چه کارهایی برای خانواده ها و جامعه ها بکند بزرگترین انگیزۀ من است.»
دکتر جوناس 29 ساله است و او را با همین نام در سرتاسر کیزیبا، قدیمیترین اردوگاه موجود در رواندا، می شناسند. این اردوگاه در قلۀ کوهی مشرف به دریاچۀ کیوو قرار دارد و در آن از سال 1996 تعداد 17000 پناهنده زندگی می کنند که به بوتۀ فراموشی سپرده شده اند. این اردوگاه در ابتدا به منظور کمک به کنترل هجوم هزاران پناهنده که از جنگ در همسایگی جمهوری دموکرات کنگو فرار می کردند بوجود آمد. جوناس دانشجوی بورسیه دافی از سال 2012 از میان 800 متقاضی انتخاب شد و ثابت کرده است ارزش انتظارات بالایی که بر عهده اش گذاشته اند دارد. او در سال 2018 فارغ التحصیل و به عنوان پزشک مشغول به کار شد. او نه تنها در کیزیبا بلکه در سرتاسر کشور رواندا دقیقا اولین فارغ التحصیل پناهنده در رشتۀ پزشکی است. در حال حاضر، در بیمارستان منطقۀ بیومبا در کشور رواندا با تمام توانش با بیماری همه گیر کووید-19 مبارزه می کند. جوناس می گوید «ما افراد مشکوک به ابتلا به بیماری کووید-19 را بررسی می کنیم و اگر مبتلا باشند، آنها را برای درمان های بعدی در واحدهای پزشکی ویژه آماده می کنیم.
